%0 Journal Article %T «انسان قدیم» در شاهنامه بر اساس تعالیم دائویی %J جاویدان خرد %I مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران %Z 2251-8932 %A اسدیان, مریم %A عالیخانی, بابک %D 2019 %\ 02/20/2019 %V 15 %N 34 %P 89-112 %! «انسان قدیم» در شاهنامه بر اساس تعالیم دائویی %K انسان قدیم %K نور فطرت %K تعلیم دائویی %R 10.22034/iw.2019.85274 %X در همۀ سنَّت‌های معنوی که طریق رسیدن به کمال حقیقی انسان را نمودار می‌کنند، کم و بیش از دو مقام سخن رفته است: مقام «کرامت» که مقام پاکی و ظهور نور فطرت آغازین است و مقام «کمال» که سوختن در آتش عشق است و رسیدن به خویشتنِ خویش. مقام نخست متعلّق به «انسان قدیم» یا انسان راستین است و مقام دوم متعلّق به «انسان کامل». در شاهنامۀ فردوسی این دو مقام را می‌توان به سیاوش و کیخسرو نسبت داد که اوّلی (پدر) نمونۀ انسان قدیم و دومی (پسر) نمونۀ انسان کامل است.در این مقاله، با رویکرد جاویدان خرد، از تعلیم سنَّتی دائویی در تحلیل بخشی از مقام معنوی سیاوش در شاهنامه بهره خواهیم برد. در تعلیم دائویی انسان قدیم دارای خصائصی همچون بی‌فعلی، بساطت و سادگی، صلح کلّ و... است که این ویژگی‌ها در شخصیَّت معنوی سیاوش نیز به چشم می‌خورد. بر این اساس، با توجّه به ارتباط سیاوش با رمز «ماه» و پیوند او با نور فطرت انسانی و نیز مقام «قلب» نشان خواهیم داد که او در میان مقامات سلوکی، صاحب مقام متوسّط یعنی صاحب نور سکینه است و مظهر انسان قدیم به شمار می‌رود. %U http://www.javidankherad.ir/article_85274_cf99d21b24e229071959ecca82aa3e75.pdf